Welkom op mijn persoonlijke blog. Trek je schoenen uit, kom binnen en ontdek.
Ik deel hier regelmatig mijn inzichten, verhalen of ervaringen met ieder die ze wil lezen.
Wist je dat onze rug 32 tot 33 wervels telt? En dat er tussen elke wervel een tussenwervelschijf ligt? 🙌🏽 Die tussenwervelschijven bestaan uit kraakbeen en water en dienen als (stoot)kussentjes, zodat je met je rug vrijuit kunt bewegen🤸♀️💃
in 2014, één zo’n kussentje heb dat dagelijks wat opgeschud moet worden. 
Welkom aan een nieuw jaar en adieu aan het voorbije jaar! Een pluim op onze hoed om dit jaar te hebben doorsparteld, met of zonder blutsen en bulten.. Op een gezond en gelukkig jaar waarin we balans mogen vinden en bewaren, voor onszelf en voor de wereld rondom ons.
De start van een nieuw jaar gaat naar goede gewoonte gepaard met goede voornemens. We halen ze vanonder het stof, poetsen ze op en schaven ze bij. Maar wat als we ze nu even laten voor wat ze zijn? In plaats van jezelf weer van alles op te leggen, alsof je iets goed te maken hebt, focus liever op je intenties en verlangens voor dit komende jaar. Wat wil je echt? Waar verlang je naar?
Verlangens hebben we allemaal. Ze komen en gaan, ze wisselen, we sturen ze bij, ze groeien of verdwijnen. Soms zijn ze zo sterk dat ze dromen worden. En soms zijn ze niet eens van jou en verwar je ze met verwachtingen. Van jezelf of van anderen. Sommige willen we onmiddellijk bevredigd zien, andere vergen tijd. En nog andere vormen een bron van frustratie. Blijven streven naar maatje 36 bijvoorbeeld.😉
Goede voornemens associëren we met wilskracht, doelen maar ook met ontgoocheling. Falen behoort altijd tot de opties. Intenties zijn concreter. Ze gaan overal met je mee, bepalen de richting van je leven. Ze dienen een hoger doel en hebben grotere slaagkansen. Het zijn de richtingaanwijzers die je op je pad plaatst. Wat verlang jij?
Voor jezelf? Voor je gezondheid, je relaties, je innerlijke groei? Waarom wou je nu alweer in maatje 36 passen? Wat is je ware intentie?
Slank zijn? Of je goed in je vel voelen en vlot door je dag bewegen?
Opnieuw: WAT VERLANG JIJ? Pas als je dat weet, kan je verder. Spreek je ware verlangens uit. Formuleer je intenties. Maak ze tastbaar, maak ze echt. Zo kan jij de koers varen die je voor jezelf hebt uitgestippeld. Maar hoe doe je dat?
Iets krijgt energie als we onze aandacht erop richten. Koppel je verlangen aan een intentie, dan krijgt je verlangen richting. Net zoals leerlingen hun leerstof beter onthouden als ze het echt begrijpen. Aandacht zorgt voor groei, intentie bepaalt de wijze waarop.
En hoe zorg je dat je je focus behoudt? Zelfs op de meest turbulente momenten in je leven?
Schakel je ratio uit en luister naar de taal die geen woorden spreekt. Breng je aandacht naar binnen en voel de antwoorden opkomen. Vanuit de stilte, want daar weerklinken je innerlijke echo's het luidst. De stilte scherpt je zintuigen en laat je jouw intenties voelen. Nogmaals: wat verlang jij? En waarvoor doe je het ook alweer?
Stel je eens voor dat je aan de rand van een meer staat. Met een oppervlak zo woelig en onrustig, dat als je er een grote kei in werpt, die in het tumult verloren gaat. Met een plons nauwelijks te horen, die je misschien zelfs helemaal niet opmerkt.
Sta je daarentegen aan een kalm meer, met een oppervlak als een spiegel zo glad, dan creëert zelfs het allerkleinste kiezeltje de grootste rimpels. Rimpels die gedecideerd uitdeinen tot in de verste uithoeken van het meer.
Zo is het ook voor onze verlangens. Als we onze intenties formuleren vanuit stilte, voelen we dat in elk facet van ons leven. Altijd in het achterhoofd.
Vaak loopt het mis omdat we ons vastklampen aan de uitkomst. We willen snel resultaat en we geraken gefrustreerd als het niet snel genoeg gaat. Het helpt als je rustig de tijd neemt om je einddoel te visualiseren. Heb vertrouwen in je intenties en wees lief voor jezelf. Besef dat dingen tijd vragen. Gun jezelf de tijd en gebruik je intenties om jezelf te blijven motiveren.
Het gaat over de benadering. Richt je op wat je wil i.p.v. op wat je niet wil. Positieve intenties stimuleren je groei. Ze tonen je mogelijkheden die je niet eerder zag. Wil je dat je kniepijn verdwijnt? Zeg dan liever dat je verlangt om weer te dansen, te springen, te bewegen mét gezonde knieën. Die benadering kan je op alles toepassen. Probeer het maar eens. Verras jezelf.
Je zal merken dat je vanzelf enthousiast wordt en dat je ‘doelen’ plots een stuk haalbaarder lijken. Gebruik je goede intenties om je koers te volgen, leun erop zoals een jong boompje zich met steunstokken rechthoudt. Gebruik ze en omarm ze als innerlijk kompas. Een vaste waarde en houvast om telkens naar terug te keren. Denk positief, geef je leven richting en stijg boven jezelf uit. Je kan meer dan je denkt.
Dankjewel Roger Gabriël voor jouw inspirerende lessen en woorden.
Namasté,
Charlotte
Soms moet je even weggaan om naar jezelf terug te keren. Ik ben het type moeder die met gemak inboet op vrije tijd. Altijd alles geven, niks is ooit teveel, de knop staat altijd aan. Natuurlijk hou je dat niet vol. Af en toe moet je er eens tussenuit. Je eigen tijd claimen, je batterijen opladen en doen wat jou inspireert. In normale tijden lukt mij dat vrij goed.
Mijn man en ik hebben de gewoonte om er enkele keren per jaar op uit te trekken. Alleen of met (een) vriend(en). Wij drukken echt bewust de pauzeknop in en gaan op ‘retreat’. Even weg uit de vertrouwde omgeving, weg van alles. Om bij te studeren, onszelf te ontplooien, alles eens te laten bezinken. Die momenten houden mij in balans. Ik elimineer de ruis en kom geïnspireerd terug, met een twinkel in mijn ogen.
Enter Corona 🥴. Mijn laatste me-time dateert van eind januari: een real life opleiding in Amstelveen. Sindsdien zoek ik mijn bubbelmomentjes noodgedwongen thuis, met wisselend succes.
Als ik niet meer kan herbronnen, ben ik niet meer te genieten. Niet voor mezelf en niet voor mijn omgeving. Sinds de herfstvakantie stevende ik af op een regelrechte ramp.
Ik werd een moeder op automatische piloot. In een patroon van vasthouden gesukkeld. Alles willen beheersen, vluchten in controle. Aardrijkskunde instuderen met dochterlief - want zo zal ze beter scoren. Mijn kids élke ochtend iets gezonds voorschotelen uit mijn vegan kookboek - want zo leren ze gezonde voeding appreciëren. Goed bezig Charlotte. De planning optimaal benut, alle ballen in de lucht, de vakjes netjes afgevinkt. Lees: mezelf voorbij aan het lopen.
Dus toen mijn zielsvriendinnetje mij enkele weken geleden uitnodigde om mee te gaan op ‘werkweek’ diep in de Franse bossen, wist ik instinctief dat ik dit nodig had. Toch was er twijfel. “Is dit nu wel een goed moment om mijn gezin ‘achter’ te laten? Zal dat hier allemaal wel lukken zo zonder mij?” De aard van het beestje.
Gelukkig was mijn man, Pieter, het zóoo beu 🙈 dat hij mij bij wijze van spreken de wagen richting bos induwde.
En dan ja, dan overvalt de magie van het bos je weer snel. Dan weet je dat je thuiskomt. Terug van weggeweest, als bij een oude vriend. Als ik niet af en toe aan mezelf denk, kan ik niet meer geven, heb ik geen energie meer te delen. Een controlerende moeder is destructief. Daar heeft niemand iets aan. Afstand nemen en opgaan in de natuur is wat mij oplaadt, hoe ik die twinkel in mijn ogen krijg.
Het is zo belangrijk om jezelf te kennen. Te weten wat je nodig hebt, waar je inspiratie en energie uithaalt en vooral, wanneer het tijd is om er even uit te stappen. Onszelf op tijd nieuw leven inblazen.
Op de eerste dag stuurde ik snel nog een to-dolijstje naar het thuisfront. Mijn laatste stuiptrekking, een ontwenningsverschijnsel ;-) 😉
Maar zeven dagen later besefte ik pas echt hoe leven op het ritme van de natuur, mijn eigen natuur terughaalt. Een luxe die ik koester en die ik iedereen toewens.
Namasté,
Charlotte
Soms kom je in situaties terecht waarin je niet weet hoe je moet reageren. En hoe je reageert zet de toon voor je toekomstige reacties op uitdagingen. Het is een patroon. Een natuurlijke reflex. We reageren op automatische piloot. Vanuit ons onderbewustzijn, omdat we dat nu eenmaal altijd zo doen, op basis van wat ons gevormd heeft. Maar een mens groeit. We leren, we evalueren en we evolueren. Naarmate we ouder worden, worden we sterker, zelfzekerder. We hebben allemaal onze bagage, onze valies vol levenservaring waaruit we kracht kunnen putten.
Begin dit schooljaar kwam ik na een les binnen in de keuken. Pieter, mijn man kwam ook net thuis en stelde voor om al aan het eten te beginnen. Zo had ik eventjes wat tijd om mijn mails snel te checken. Wij delen een mailadres waarop de FB-notificaties van Pieter toekomen.
Normaal bekijk ik die nooit. Ik verwijder ze zonder erbij stil te staan. Maar nu viel mijn oog op iets: ‘Hi Pieter, jouw verzoek om lid te worden van de groep ‘Pretty Girls On Bike’ werd goedgekeurd.’ Pretty Girls On Bike??? Echt, serieus??
Ik voelde de grond onder mij wegzakken. Mijn man is inderdaad een groot fietsliefhebber én hij is ook wel in voor ‘wat vrouwelijk schoon’, maar dit voelde als persoonlijk verraad.
Heel even trok ik mij terug om op adem te komen. Intussen was Pieter nog steeds aan het koken - zich van geen kwaad bewust. 🥴 Ik nam de tijd om dit oude, ongemakkelijke gevoel van ‘tekortschieten’ onder de loep te nemen. Waarom deed dit me zoveel? Waarom was ik zo van slag?
Daar was de onvermijdelijke confrontatie met de jongere versie van mijzelf. Het meisje Charlotte. De knechtebrokke, de getormenteerde tiener, nooit ‘moeders mooiste’. Buiten categorie. In mijn puberteit nam mijn zelfbeeld een diepe duik. Pukkels, te dik, te wild, te aanwezig, te druk, te moeilijk, te… Ik heb mij dikwijls het lelijke eendje gevoeld. Ik worstelde met eetstoornissen, zat niet lekker in mijn vel. Maar dat beeld klopt niet meer met wie ik vandaag ben.
Ik besloot ter plaatse om mij niet te laten kennen. Om het patroon te doorbreken en mijn zelfbeeld een boost te geven. Ik belde Dieter, mijn goeie vriend en fotograaf, op. Of hij een fotoshoot van mij als ‘pretty girl on bike’ kon maken? Eens al mijn ‘té’s’ op beeld te laten vastleggen. Mijn antwoord op deze uitdaging.
Daags voor de shoot sloeg de twijfel toe... ben ik niet te oud? Te dik? Te aanstellerig? Te lelijk? Gelukkig gaf ik niet toe. Ik gooide mijn oude beperkende denkpatronen overboord en besloot om ervoor te gaan! De camera recht in de ogen te kijken en dankbaar te zijn voor wie ik vandaag ben.
Pieter is vorige week veertig geworden. Hij kreeg een ‘pretty girl on a bike’ cadeau. 😉 En ik, Ik glunder en ik straal. Het is echt wel fijn om jezelf te zien groeien.
Namasté,
Charlotte
In deze blogpost wil ik het hebben over de kunst van het loslaten. Loslaten gaat over vele zaken tegelijk, maar het komt altijd op hetzelfde neer: aanvaarden en doorgaan zonder achterom te kijken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ook ik loop soms rond als een kieken zonder kop - volledig overgegeven aan de grillen van mijn emotioneel brein. In september startte mijn dochter van twaalf in een nieuwe school in Gent (Steinerschool). En dat is nog niet alles, ze woont nu bij een gastgezin in, in de buurt van haar school. Een grote stap voor mij én voor mijn dochter. Twaalf is toch jong é zo helemaal alleen in Gent? Ze gaat zelfs nog niet eens alleen met de fiets naar Ieper. En nu fietst ze helemaal alleen rond in Gent centrum!!
Op haar eerste schooldag vertrok ze van bij het gastgezin naar haar bestemming nabij Gent Dampoort. Op haar weg lag een superdruk rondpunt, waar het verkeer van alle kanten komt. Daarom hadden we afgesproken dat ze een andere route zou nemen.
Het plan was ook dat ze haar locatie via Whatsapp zou delen. Dat deed ze, maar ze vergat de alternatieve route te nemen en fietste zomaar Gent Dampoort op. Ik volgde alles ‘live’ mee op mijn telefoon en kreeg een instant een paniekaanval.
Tot overmaat van ramp, kon ik haar of het gastgezin niet bereiken. En mijn man was op fietsvakantie, dus bij hem kon ik ook niet ventileren. Er zat niks anders op. Ik moest loslaten, tot rust komen en uit mijn hoofd stappen. Een wandeling in de frisse lucht deed mij weer tot mezelf komen.
-
We zijn soms allemaal wandelende ronddolende hoofden vol beslommeringen die aan ons vreten. Loslaten betekent ook de controle opgeven. Aanvaarden dat je het zelf niet allemaal in de hand hebt.
Gelukkig is loslaten is iets wat je kan leren. Stap per stap. Met vallen en opstaan. Elke keer weer die bewuste keuze maken om je niet vast te klampen aan iets dat je toch niet kan veranderen.
We zijn niet perfect hé, maar als je er al voor open staat om eraan te werken, ben je al een hele stap ver.
Zoals alles in yoga gaat het over groeien. Iedereen doet wat hij/zij kan op zijn/haar eigen tempo. Het is alleen belangrijk om niet in je hoofd te blijven zitten. Rust vind je als je de focust verlegt. Daarom is de connectie tussen lichaam en geest zo belangrijk. Yogaoefeningen helpen je om in balans te blijven, om je te aarden.
Als je merkt dat je gedachten de vrije loop met je nemen, kan je jezelf herinneren aan dat steeds terugkerend patroon. Dan is het een kwestie van te doen wat jou elke keer weer tot rust brengt. Zo ga je met jezelf in dialoog en besef je dat alleen jij de gedachtenstroom weer kan stopzetten. Eenvoudigweg loslaten.
Wat zo mooi is aan yoga is dat het gericht is op groeien. Er is geen specifiek doel te bereiken. Er zijn geen regels. Groeien is het doel op zich en dat is voor iedereen anders. Vallen, opstaan, opnieuw vallen, opstaan en weer doorgaan.
Namasté,
Charlotte
Je lichaam leest als een autobiografie. Elke cel van je lichaam slaat indrukken op. En soms gaat het mis.
Ken je het beerdiertje? Dat kleine eencellige organisme overleeft elke aanval: invriezen, verbranden, luchtdicht … Het bevriest gewoon zijn activiteiten om de aanval te doorstaan en gaat daarna weer duchtig verder met overleven. Slim toch?
Wel, onze cellen – de kleinste bouwstenen van ons lichaam – zijn eigenlijk net zo. Zolang ze voedsel krijgen, zuurstof en voldoende rust, groeien ze naar hartenlust. Maar af en toe gaat het mis. Dan botsen ze op een aanval – van bacteriën bijvoorbeeld of virussen of een fysiek letsel. Dan reageren de cellen net als de beerdiertjes: ze gaan in survivalmodus en sluiten zich af. Pas wanneer het gevaar geweken is, zullen ze zich proberen te herstellen.
Maar daar knelt het schoentje – soms letterlijk. We gunnen onszelf nog amper de tijd om te herstellen. We gaan te vroeg terug sporten na een letsel of werken na een trauma. Rust, de basis voor verwerking, zit er niet meer in. Met als gevolg: onze cellen blijven in survivalmodus, en we fietsen er een rondje om heen. Met alle – pijnlijke – gevolgen van dien.
Meer zelfs. Wat geldt bij fysieke trauma’s geldt ook voor mentale. Ook daar hebben we rust in het hoofd nodig om te herstellen. En als we die rust niet krijgen, dan slaan onze cellen die herinneringen op. Tot we de tijd nemen om die te verwerken. Doen we dat niet, dan blijven ook die cellen in survivalmodus. En dat uit zich fysiek. Denk maar aan iemand die triest is en de schouders laat hangen. In het extreme geval zelfs met – aanhoudende – pijn.
Pijn die je er misschien zelfs van weerhoudt om op de yogamat te komen …
Yogatherapie is daarom anders dan yoga en vertrekt vanuit het idee dat het lichaam leest als een autobiografie. Het is de tijd nemen om tot rust te komen, om de cellen en je hoofd toe te staan bladzijden om te slaan en trauma’s te verwerken – welke dat ook zijn. Soms door zachtjes te bewegen, maar heel vaak ook gewoon door tot rust te komen.
Want vreemd genoeg, kan voor je lichaam rust soms heel wat in beweging kan zetten.
‘Soms heb je rust nodig om iets in beweging te krijgen’. Dat heb ik al meermaals tijdens mijn individuele yogalessen gemerkt.
Zo was er een studente die ik hielp om via yoga haar paniekaanvallen onder controle te krijgen. Pas na een aantal yogalessen herinnerde ze zich plots dat ze ooit een bijnadoodservaring had gehad. Ze was dat vergeten, ze had het verdrongen. Maar haar lichaam blijkbaar niet. Alleen door de tijd te nemen om tot rust te komen, waren de muren die ze rond het trauma had opgebouwd geleidelijk aan beginnen af te brokkelen. Eenmaal ze zich de ervaring bewust kon herinneren, kon ze starten met de verwerking ervan.
Een gelijkaardige ervaring had ik met een jonge vrouw. Ze was al vele malen in behandeling geweest voor een ‘frozen shoulder’. De diagnose die ze daarbij telkens meekreeg was stress. Alleen, toen we aan de oefeningen begonnen, viel me haar opmerkelijke loopstijl op. Bleek dat ze ooit als kind haar voeten had geblesseerd, waardoor ze anders was beginnen te lopen. De pijn in haar schouder was daar het gevolg van. En kon dus niet alleen met yoga oefeningen, maar ook met steunzolen opgelost worden.
Zo zijn er tal van verhalen. Ze deden me verder graven naar informatie over de therapeutische werking van yoga. En zo kwam ik bij yogatherapie terecht. Yogatherapie is een onderdeel van yoga, waarbij de technieken van yoga, bewust bewegen en ademhalen, worden gebruikt om (lang vergeten) letsels en trauma’s op te sporen en te helpen verwerken.
Eind augustus had ik dan de kans om in Amsterdam een aantal gelijkgezinden te ontmoeten. Waaronder een professor neuropsychologie. Ze leerde me dat het lichaam vaak leest als een autobiografie: je houding verraadt veel. Haar inzichten in wat lichaamshoudingen te vertellen hebben, probeer ik nu actief toe te passen en aan te vullen tijdens de individuele trajecten yogatherapie. Maar evengoed tijdens de groepslessen.
Zo zie je maar, hoe een rustmoment voor mezelf – Amsterdam – heel wat in beweging kon brengen voor de school!
Als yogi moet je jezelf durven uit je comfortzone te halen. Eén van de manieren waarop ik dat voor mezelf doe, zijn solo-reizen. En dat vergt toch telkens weer een sterk organisatorisch vermogen. Vooral ook om ondertussen thuis alles goed draaiende te houden.
Zo kreeg ik op een woensdagavond op een treinperron in Berlijn plots telefoon van een onbekende dame uit België: dat mijn dochter naast haar stond, huilend, rillend van de kou … omdat mijn schoonzus vergeten was haar van de turnles op te halen en naar mijn schoonmoeder te brengen.
Daar stond ik dan, in de regen, na een vermoeiende opleidingsdag, helemaal in PANIEK. In staat om het eerste het beste vliegtuig te nemen om mijn dochter in de armen te sluiten. Uiteraard was dat geen optie, dus deed ik the next best thing … rondbellen met – hoe kan het ook anders? – NIEMAND die de telefoon op nam. Ik voelde me letterlijk en figuurlijk krimpen en een speelbal worden van de talloze reizigers rondom, die me in hun haast om de trein te halen bijna omver liepen.
Daar, ten midden van de drukte, gooide ik het plots over een andere boeg. Ik startte met ademhalingsoefeningen. Het hier en nu voelen, loskomen van angst en boosheid, de paniek de kans niet geven om heer en meester van me te worden. Al snel merkte ik dat de cirkel waarin mensen om me heen liepen, vergrootte – dat kan natuurlijk ook geweest zijn omdat ze me een weirdo vonden ;-) – Maar het hielp dus. Na een aantal minuten voelde ik de angst wegebben … en kreeg ik op de koop toe het verlossende telefoontje dat mijn oudste dochter veilig en wel bij oma was aangekomen.
Rust geeft overzicht en het zorgt ervoor dat je je niet verliest in emoties
Op iedere solo-reis die ik maak, vind ik het spannend om een nieuwe tattoo te laten zetten. Zo ook toen ik in Barcelona was voor mijn trapeze-opleiding.
Ik ontmoette er een Italiaanse tatoeëerder, een vriendelijke jongeman die zijn tijd nam om samen met mij een nieuw ontwerp te maken.
Zijn moeder, een rasechte Romeinse (lees: arrogant), was ook net op bezoek bij haar zoon. Ze kwam een kijkje nemen en om een beleefde conversatie met haar te kunnen maken tijdens het wachten, haalde ik mijn (gebrekkige) kennis van het schoolse Italiaans boven dat ik ooit nog in een ver verleden had bijeen gesprokkeld.
Ze bleek echter totaal niet onder de indruk, en toonde dat duidelijk door in haar handtas op zoek te gaan naar haar telefoon … Tot ze vaststelde dat ze die niet vond, waarschijnlijk omdat ze hem in de taxi had laten liggen.
De daarop volgende momenten waren er van vreselijk, zenuwachtig heen-en-weer geloop, vloeken, frustratie, paniek en boosheid. Omdat ik me in die mallemolen niet wilde moeien, besloot ik me op de achtergrond terug te trekken in enkele yoga-oefeningen.
Plots stond de dame naast me, daartoe in het Italiaans aangespoord door haar zoon. Hij vroeg me haar een aantal instructies te geven die hij voor haar zou vertalen.
Zo kwam het dat wij daar samen, in een ruige tattoo shop in Barcelona, met op de achtergrond hard-rock muziek, toch plots dezelfde taal begonnen te spreken. Ik voelde haar onrust aan en zij volgde mijn rust die ik vond in de bewegingen die we samen maakten. Na afloop, toen de gsm weer veilig en wel in haar bezit was, kwam de Romeinse dame nog terug bij me. Als teken van een oprechte verbinding nam ze mijn handen, dankte me en met tranen in de ogen omhelsde ze me.
Regelmatig werken we in de lessen yoga rond een thema. Eén van die thema’s is aandacht. Want aandacht … het thema verdient op zichzelf ook best wat aandacht.
Aandacht is voor mij het geheime ingrediënt voor succes. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief. (Denk maar aan het geluid van een mug in je kamer.)
Onze aandacht is vaak naar buiten gericht. Daardoor missen we bepaalde waarschuwingen van ons lichaam. Op de yogamat ga je daarom met extra aandacht naar jezelf kijken. Je stelt je zintuigen zo in dat je ziet met gesloten ogen. Je proeft, je voelt, je hoort hoe je lichaam beweegt, waar er weerstand of pijn is en hoe je dat kan oplossen.
Eindelijk heb je oor voor wat je lichaam je te zeggen heeft. Op die manier, door aandacht te geven aan jezelf, groei je. Zowel lichamelijk als mentaal.
“Alles wat je aandacht geeft, groeit”
Heb je zelf een leuk idee of wil je eerst een yogasessie op maat uitproberen?
Charlotte deelt graag haar kennis op alle mogelijke manieren.
Waar wacht je nog op?
